Nooit uitgeleerd over diabetes

Samen naar de top

“Na 3 mooi wandeldagen kan ik niet anders zeggen dat het een hele fijne en hechte groep is waar we mee op pad zijn.” Zegt Ellen, die dit jaar voor de vijfde keer mee is op de WeHike Challenge. Ze heeft 15 jaar diabetes type 2 en maakt deze week gebruik van de Freestyle Libre, die ze speciaal voor de challenge zelf heeft aangeschaft. De WeHike Challenge geeft haar ieder jaar weer een doel om naartoe te werken, in beweging te blijven en bewust met haar diabetes om te gaan.” 

Naast haar in de bus op weg naar de tweede bestemming van deze week zit Elise. Zij heeft 14 jaar diabetes type 1, heeft een pomp en een sensor en is dit jaar voor de eerste keer mee. “Ik ken Sasja (de medisch psycholoog die mee is) en zij vertelde mij over de challenge. Ik hou van wandelen en wilde al een aantal jaar meedoen, maar het kwam er steeds niet van. Nu dacht ik, waarom niet? En dus schreef ik mezelf in. Daar heb ik geen spijt van!” vertelt Elise. 

Samen de diabetes strategie bepalen

Ze vertelt verder: “ik keek echt heel erg uit naar deze week. Maar ik vond het ook wel spannend omdat er weinig leeftijdsgenoten meegaan, maar ik mis ze eigenlijk helemaal niet. Ik leer zoveel van de andere deelnemers en echt niet alleen over diabetes!” 

“De eerste dagen vond ik wel lastig. Ik sliep slecht door de vele hypo’s. In Spanje gaat alles langzamer en qua eten moet je echt uitvogelen hoe alles werkt. Het late avondeten zorgt voor minder ruimte om met stabiele bloedsuikers de nacht in te gaan. Dinsdag sloot ik de wandeling af met een flinke hypo, ik wilde alleen maar slapen. Toen heb ik met een paar mensen uit de groep doorgenomen wat ik anders kon doen. Ik heb mijn bolus aangepast en ben met een bloedsuiker van hoger dan 10 gaan slapen. Het idee om met een hoge bloedsuiker te gaan slapen vond ik niet fijn, maar ik wilde het wel proberen. Het pakte heel goed uit, waardoor ik weer energie had voor de zware wandeling naar de Picos de Urbion op 2228 meter.”  

Stap voor stap naar de top

Dat het een zware wandeling zou gaan worden wist Ellen ook. “Vorig jaar kon ik deze wandeling niet maken, ik was nog herstellende van een beenbreuk. Wat baalde ik daarvan zeg! Nu was ik vastbesloten om de top te bereiken. Toch sloegen de zenuwen even toe toen we na een uur hoorden dat er twee deelnemers helaas niet verder konden. Kan ik het dan wel? Ben ik hier echt klaar voor? Bas wist hoe belangrijk deze klim voor mij was en heeft mij stap voor stap bijgestaan. Soms wees hij me er even op dat ik stil moest staan en achterom moest kijken. Het is zo bijzonder om dan te zien waar je naar boven bent gekomen. Na 6 kilometer over blokkenvelden, bergpaadjes en grindpaden kwam de top ineens heel dichtbij. Nog even op adem komen en dan dat laatste stuk al klauterend omhoog. Daar kwam de ontlading. Ik kan het toch!” Vertelt Ellen. 

Elise vult aan: “De top halen was super, maar de weg ernaartoe vond ik misschien nog wel leuker. Ik heb zo genoten van het zoeken van je weg omhoog, het elkaar helpen en echt samen naar de top te lopen. En dan dat uitzicht, zo mooi! Mijn bloedsuikers piekte alleen helaas mee… Ik had mijn insulinestrategie aangepast, maar wilde zo graag voorkomen dat ik een hypo zou krijgen, dat ik met een te hoge bloedsuiker de klim moest maken. Normaal zou ik dat direct corrigeren, ik wist dat ik dat niet moest doen, omdat hij zou gaan dalen tijdens het wandelen, maar dat vond ik niet makkelijk. Naarmate de dag vorderde stabiliseerden mijn bloedsuikers en ging het perfect. Daar was ik erg tevreden over.” 

Inzicht door glucosesensor

Ellen heeft deze week ook een sensor om haar bloedsuikers te monitoren. Omdat ze diabetes type 2 heeft is het niet gebruikelijk om een sensor te dragen. “Het wandelen zorgt ervoor dat ik minder medicatie nodig heb. Maar ik was zo nieuwsgierig wat het wandelen op korte termijn met mijn bloedsuikers doet, dat ik zelf een sensor heb aangeschaft. Het geeft me veel meer inzicht. Zo zie ik dat ik tijdens het wandelen veel stabielere bloedsuikers heb.” 

In de afdaling ging het nog bijna fout. Ellen maakte een misstap en viel. “Gelukkig ving Bas mij op, zoals ze dat altijd doen bij de Bas van de Goor Foundation. Met een pijnlijke rug werd de toch al pittige afdaling nog zwaarder. Maar we hebben het wel gedaan!” Aldus Ellen. 

Volgend jaar weer mee op hikechallenge?

“Deze week is nu al zo bijzonder dat ik het zo nog vijf keer zou doen.” Zegt Elise. “Oh, dat weet ik eigenlijk nog niet” reageert Ellen met een glimlach. “Dat zou de zesde keer zijn, maar iedere keer is het echt weer anders en ik leer iedere keer weer zoveel over diabetes. Dus wie weet!” Besluit Ellen. 

Blijf ons volgen!

De komende dagen delen we meer verhalen uit Spanje. Houd onze social media kanalen in de gaten!