Een sportieve (wereld)reis met diabetes

Weet je het nog? In 2016 deelden we een mooi verhaal van Patty die door Azië fietste. Patty heeft diabetes type 1 en gaat graag op reis. In verband met haar diabetes gaat hier een goede voorbereiding aan vooraf. En ook tijdens de reis zelf is het puzzelen. Patty stapt nu samen met haar partner op de fiets in Zuid-Amerika. De komende tijd deelt ze haar verhaal met ons. Hierbij het eerste deel!

Vertrek

Na veel passen, meten en rekenen zijn alle voorraden mee aan boord. Ik vraag me af hoe ik dit vorige keer heb gedaan? Het zijn zoveel spullen. Ik heb geïnformeerd bij de insulinefabrikanten of Fiasp en Abasaglar in Zuid-Amerika verkrijgbaar zijn. Dat schijnt zo te zijn, maar waar je dit kunt aanschaffen weten zij niet te vertellen. Aangezien we in redelijk afgelegen gebieden gaan fietsen, sluit ik het risico uit dat ik straks geen insuline heb. Ik neem alles voor een half jaar mee.

Thuis gebruik ik de Freestyle Libre 2. Echter, ook dit heeft een enorm pakvolume. Dat, en het risico dat de plakkracht van de sensor afneemt in de loop van de tijd bij wisselende temperaturen, doet me besluiten om weer ouderwets te gaan vingerprikken tijdens deze reis. Het is flink rekenen hoeveel je nodig denkt te hebben; ook voor de naaldjes (nog meer gewicht ?). Gelukkig heb ik goedkeuring gekregen om in verband met medicatie een extra tas handbagage mee te nemen in het vliegtuig. In totaal zes kilo extra! Dat moet straks allemaal mee op de fiets, daarom heb ik eerst van de 54 potjes stripjes 27 gemaakt (er passen best 100 strips in een potje in plaats van 50 ?). 

Nu is het tijd voor het inpakken van de tassen, zodat we deze op de fietsen kunnen laden. Dan is het weer even duidelijk hoe (K..) vervelend het is om diabetes te hebben. Dit wil je toch allemaal niet in de fietstas hebben zitten?! Je wilt zo met zo min mogelijk gewicht rijden. Dat is de enige reden om naar het einde van de reis uit te kijken; langzaam teer je in op de hoeveelheid bagage.

Van start met fietsen en diabetes

Eerst maar eens beginnen met fietsen en dit gevoel verdwijnt wel weer naar de achtergrond. We beginnen met tien dagen vakantie in Buenos Aires. Dit betekent eerst even aanpassen aan de andere tijdzone, ander eten en nog niet zoveel activiteiten. Deze dagen heb ik extra insuline nodig. Dan gaan we op de fiets!

Na drie dagen zéér actief te hebben gefietst met veel beklimmingen en enorme tegen- en zijwind. Een flinke wind waar je tegen moet vechten om niet in de berm te belanden. Dit kost mij veel energie! En dat zorgt weer voor veel lage bloedsuikers… De langwerkende insuline heb ik al voor de start flink verlaagd (4 in plaats van 10 eenheden), maar ondanks dat heb ik toch nog veel dextro’s nodig. De volgende dag spuit ik nog minder langwerkende insuline (3) en bij de maaltijd tussen de middag (pasta van de vorige avond, geeft mij lekker veel koolhydraten en een zwaar broodje, 125 gr, zou ik thuis 6 eh op spuiten) niets gespoten. Dit is in mijn hoofd heel erg vreemd; eten en niet spuiten, maar in dit geval zeker het proberen waard om hypo’s te vermijden.

Die hypo’s kosten mij onnodig veel energie en terwijl ik die energie hard nodig heb voor het fietsen. Twee uur later meet ik toch even mijn bloedsuiker; 6,9 dus prima. Na weer drie uur zwoegen op de fiets (lees: windkracht 8-9 pal tegen en zij-rukwinden dus verschrikkelijk opletten, bijsturen en zorgen dat je niet valt met de fiets) blijkt de bloedsuiker te zijn gedaald naar 1,6! Tussendoor iets eten kan dus ook nog wel. Al is het heel erg afhankelijk van de inspanning van de dag.

Het artikel gaat door onder de foto's.

Fiets- en rustdagen

We hebben tussen de fietsdagen ook rustdagen. Dat betekent weer schakelen; de langwerkende insuline spuit ik voor de nacht dus die pas ik dan aan. Het fietsen heeft van de dag nog wel iets effect dus ‘s nachts ook maar even meten voor de zekerheid. 

Het blijft puzzelen. Want als we een dag de oversteek op Lago Desierto maken en de volgende dag een stuk niet kunnen fietsen, maar de fietsen door een bos met omgevallen bomen, stronken & beekjes moeten duwen (in totaal weegt de fiets met bagage 50 kg!) dan stijgt mijn glucose tot 19.8! Krachtsport denk ik; ik weet van thuis ook dat als ik naar de fitness ga, dat mijn bloedsuikers vaak stijgen. Het is daarna wel oppassen dat je niet te veel insuline gebruikt want de inspanning werkt wel na. Mijn waarden zakken ook weer snel. Maar zo zie je, het blijft onberekenbaar en lastig om goed te monitoren. Na een rustdag stappen we morgen weer op de fiets de mooie natuur van Chili in. We fietsen nu de Carretera Austral.

Tijdens de Hike Challenge afgelopen juni met de Bas van der Goor Foundation heb ik geleerd dat iets hogere bloedsuikers geen kwaad kunnen. Best fijn om te weten, na 45 jaar je stinkende best te hebben gedaan om zo laag mogelijk te zitten (met alle vervelende gevolgen van dien). Ik merk dat als de bloedsuikers rond de 7 zijn mijn lijf beter functioneert. 

Al met al is zo’n reis met diabetes zeker wat gedoe maar het weerhoudt mij er niet van om deze reis te maken. Het kan zeker en ik hoop dat dit verhaal andere mensen met diabetes type 1 kan motiveren hun dromen na te jagen. Laat je er niet door weerhouden!