Bas - 20 jaar diabetes

Wat nu? Wat betekent dit voor mijn volleybalcarrière? Wat betekent dit voor de rest van mijn leven? Dat waren de vragen die door mijn hoofd gingen. En in die volgorde ook. Wat was er nu ineens op mijn dak gevallen? Fysieke tegenslag was me wel bekend. Maar dat waren dan meestal sportblessures waarvan je wist wat er aan de hand was en hoelang het duurde voordat je weer door kon. Over de aandoening diabetes wist ik niet veel. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Diabetes was toch meer iets wat ouderen met overgewicht overkwam? Hoe moet ik nu verder?

Zes vragen in de eerste alinea. Dat zegt iets over hoe ik mij voelde in de eerste dagen nadat ik te horen kreeg dat ik diabetes type 1 had. Op de elfde van de elfde in 2003 kreeg ik dit bericht vanuit het ziekenhuis. Iedereen met wie ik praat over die eerste paar dagen, weken en voor sommigen helaas maanden en jaren, hoor ik verhalen over de onzekerheid waarmee je te maken krijgt vlak na de diagnose. Ondertussen is dat deze maand twintig jaar geleden. Op 11 november 2023 heb ik 20 jaar diabetes. En ik ben goed geland.

Dit bericht gaat verder onder de foto.

Wat is mij in die 20 jaar het meeste bijgebleven?

Ik wil het over drie onderwerpen hebben. Het eerste onderwerp heb ik al beschreven: de periode vlak na de diagnose. Die zal bij iedereen nog in het geheugen zitten. Het is een levensveranderend moment. Die dreunt nog even na. Ik besef me dat ik in de gelukkige positie zit dat ik vrij snel de knop heb kunnen omzetten. Toch was de eerste week even wankelen. Snel informatie tot je nemen en nieuwe doelen stellen was de oplossing om het stuur weer in handen te krijgen. En tot de dag van vandaag heb ik dat stuur niet meer losgelaten. Ja, op sommige decembermaanden na dan natuurlijk. Pepernoten, chocoladeletters en oliebollen hebben soms een te grote aantrekkingskracht. Trouwens het stuur in handen hebben wil niet zeggen dat je niet af en toe door een oranje (of was het toch al rood?) stoplicht rijdt en dat je af en toe niet de snelheidsregels overtreedt. Elke dag je rij-examen doen en halen is heel erg lastig. Je best doen en tevreden zijn met hoe het gaat is ook een kunst, leerde ik al snel.

Tegenvaller

Een ander moment dat mij is bijgebleven was tijdens een vakantie. We waren op een plek waar we langs een duikschool kwamen waar je met flessen op kon duiken. Altijd al een keer willen doen, dus ik bedacht mij geen moment en melde mij spontaan aan. Bij het uitvragen van de vragenlijst vroeg de baliemedewerker of ik last had van mijn hart? Nee. Heb je hoge bloeddruk? Nee. Diabetes? En voor ik het wist riep ik: Ja. Hij stopte meteen met schrijven en vertelde me dat ik daarom niet kon duiken. Op hem inpraten had geen zin had. Zonder doktersverklaring waarin ik kon overleggen dat ik mijn diabetes goed genoeg onder controle had om te kunnen duiken, was ik kansloos. Teleurgesteld afdruipen was de enige optie. Terugkijkend was dit de enige ervaring van iets dat niet lukte met diabetes. Spontaan iets actiefs doen herinnert ons altijd eerst aan: hoeveel insuline heb ik in mijn lichaam zitten? Maar soms heb je ook nog een doktersverklaring.

Mooie bloedsuikers

Als laatste onderwerp haal ik toch sport aan. Want sport heeft mij in mijn leven zonder diabetes al veel gegeven (ik heb ooit op volleybal gezeten ;)). Maar door te sporten met diabetes leerde ik al snel dat ik het stuur over mijn leven nog beter kon vastpakken. Sterker nog. Ik leef in de gelukkige omstandigheid dat ik zelfs iets positief kon doen met mijn diabetes: mijn werk ervan maken. Lekker actief zijn geeft natuurlijk zonder diabetes al meer energie, fitheid, zelfvertrouwen en plezier. En gelukkig blijkt dat met diabetes ook zo. En als extraatje, krijg je er ook nog mooiere bloedsuikers voor terug. Voor die ervaring en de mogelijkheid om die samen met mijn collega’s te mogen delen, ben ik dankbaar.

Dus ik vier op 11 november 2023 het feit dat ik 20 jaar diabetes heb. Niet omdat ik het gekregen heb, maar omdat ik in die twintig jaar trots ben hoe ik het heb opgepakt. En iedereen die een diabetesverjaardag viert mag daar trots op zijn. En dan bedoel ik niet iedereen die goed gaat, maar iedereen. Alle mensen met diabetes mogen trots zijn hoe zij dagelijks omgaan met hun aandoening. Want het is niet niks. Met de Bas van de Goor Foundation vertellen we vaak positieve verhalen en dat blijven we doen. Terwijl we ook beseffen dat het niet bij iedereen gaat zoals je zou wensen. Maar dat wil niet zeggen dat je niet trots mag zijn op de resultaten die je haalt en de dingen die je doet om controle over het stuur te krijgen en te houden.

Voor nu een taartje (en een beetje insuline).

Cheers

Bas