Op controle

Bas ging op controle bij zijn internist. Dacht hij. Het bleek de jaarlijkse diabetes-APK te zijn, plus een controle bij oncologie. Zo zat hij in plaats van een half uurtje een halve dag in het ziekenhuis. 

Afgelopen maandag zat ik de hele ochtend in het ISALA-ziekenhuis in Zwolle. Als ik aan kom is het rustig, in ieder geval veel rustiger dan normaal. Overal mondkapjes, ik was de mijne vergeten. Die zat nog in een andere jas, onhandig. De rij voor de inchecktent krimpt snel. Mijn antwoorden stellen de coronavragenstellers gerust waarna ze me een mondkapje overhandigen.

Bij het zuiltje check ik in met mijn ID-kaart en verwacht een bonnetje met een afspraak voor mijn internist. Tenminste, zo stond het in mijn agenda. Lang geleden erin gezet. Maar ik zie een lijstje met zes afspraken eruit komen. Zes! Fundus-meting, bloeddrukmeting, diabetesverpleegkundige, podotherapeut, bloedprikken in het lab en een halfjaarlijkse controle bij de oncoloog.

Een beetje beduusd loop ik naar de eerste afspraak. Het koffiezetapparaat in de wachtruimte is alleen toegankelijk voor het personeel. Zit je dan...

Kopje koffie

Maar de tijd vliegt. Oogcontrole, check. Bloeddrukmeting, check. Inhoudelijke gesprekken met verpleegkundige en podotherapeut, check. De enige die ik niet spreek is de internist. Diegene die ik als enige verwacht had te zien vandaag. Ik heb geen afspraak met haar, maar zie haar wel op de gang. We praten kort bij en ze geeft me aan dat er volgende week een belafspraak gepland staat. “OK, dan zet ik die zo even in mijn agenda.” Tot zover de jaarlijkse all-in diabetescontrole.

Een assistent ziet me voor de derde keer voorbij lopen en vraagt of ik misschien een kopje koffie wil? “Heerlijk, zwart alsjeblieft.” Als je al een hele ochtend naar een automaat (die alleen voor personeel is) hebt staan staren smaakt 'ie juist extra lekker. Alle diabetescontroles zijn gepland op één ochtend en hebben de toepasselijke naam: de IDEAAL Controle. What’s in a name.

En als je er dan toch bent, doen we ook meteen de oncologische controle. “Hoe gaat ie?” Vraagt hij. “Prima, ik heb nergens last van.” Ik vertel de oncoloog dat ik al een tijdje in het ziekenhuis zit en hij moet lachen. “Als je je controleafspraak bij de oncoloog vergeet is dat een goed teken.” Gelukkig heeft hij mooie bloeduitslagen te delen met me. De jaarlijkse APK is achter de rug. Voor mijn gevoel kan ik er weer een jaar tegenaan.

Als ik naar mijn auto loop besef ik me dat er altijd zaken zijn die beter kunnen, maar dat we wel een heel erg prettig en goed geregeld zorgsysteem hebben in Nederland. Ik moet alleen nog wel even die belafspraak van volgende week met de internist in mijn agenda zetten. Het zal toch niet zo zijn dat ze me dan ook een kopje koffie komen brengen?

Met Bas mee op sportief avontuur??