Diabetes en rugby, kan dat?
Nadia is sportief, een heel goede rugbyster en heeft type 1 diabetes. Ze laat zich niet tegenhouden en geeft alles voor haar rugbydroom. In een mooie persoonlijke blog schrijft ze hoe haar diagnose verhaal is verlopen, hoe het een plekje heeft in haar sportieve leven en hoe ze zich weer herpakt om haar doelen te behalen...
Waarom ben je ooit begonnen met rugby?
Voordat ik begon met rugby, speelde ik ongeveer 9 jaar lang korfbal. Ik merkte op een gegeven moment dat ik steeds minder plezier kreeg in de sport en dat ik deze frustratie niet kwijt kon. Samen met mijn ouders ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe sport. Rugby is hieruit gekomen.
Ik kan me mijn eerste rugbytraining nog herinneren als de dag van gisteren. Dat was bij Rugby Club Bulldogs in Almere. Als meisje van 12 en nog geen 1 meter 40 lang stapte ik het veld op. Gelukkig was er die dag nog een meisje die ook kwam trainen om te kijken of zij de sport leuk vond, dit haalde een heel hoop zenuwen weg. De sport is erg fysiek, maar er heerst een erg positieve sfeer op het veld. Respect voor elkaar hebben is een must. Dit paste goed bij mijn persoonlijkheid. Rugby heeft mij kortom echt met open armen ontvangen. Vanuit de club heb ik altijd al ontzettend veel steun gehad omdat niet veel vrouwen deze sport beoefenen in Nederland. Gelukkig wordt de sport steeds groter en mogen we steeds meer vrouwen verwelkomen!
Tot mijn 18e heb ik getraind en gespeeld met de jongens. Hierna ben ik naar een ereklasse damesteam gegaan omdat je vanaf die leeftijd niet meer met, en tegen, mannen mag spelen (mannen zijn meestal groter, sneller en sterker waardoor het gevaarlijk wordt). Ook werd ik geselecteerd voor het Nederlands damesteam en heb ik twee keer een interland gespeeld tegen Hong Kong.
Hoe was de periode net na diagnose voor je en de periode dat je merkte even een stap terug te moeten doen?
"Bij mijn zusje van 13 werd diabetes geconstateerd toen zij 11 was. Je zou dus zeggen dat ik de symptomen had moeten herkennen, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat mij mogelijk hetzelfde zou overkomen. Omdat ik me voor een tijd heel slecht voelde en er maar niet achter kwam waarom dat was, pakte ik op een gegeven moment het glucosemetertje van mijn zusje om mijn bloedsuikers te controleren. Die waarde was hoog, maar na een avondje sporten was deze weer goed. Toch vond ik het alarmerend en besloot ik een afspraak te maken bij mijn huisarts.
De huisarts heeft bloed laten afnemen en daaruit bleek dat mijn HBA1C en mijn bloedglucosewaarde te hoog waren. Mijn huisarts wilde mij medicatie geven voor diabetes type II, maar dit kon niet kloppen naar mijn mening. Gelukkig kon ik snel terecht bij De Kinder Kliniek in Almere en daar bleek dan ook al snel dat ik type 1 heb. Ik was heel boos en verdrietig, mijn lichaam had mij in de steek gelaten. Dat is echt een proces waar eenieder met deze diagnose doorheen moet. Maar als je je diabetes beter onder controle krijgt, komt langzaam de acceptatie.
Gelukkig was mijn familie al bekend met diabetes type I en dat heeft rust gegeven. Het duurde even voordat ik kon accepteren dat dit nu bij mij hoort. Ik werd intensief begeleid door het team van De Kinder Kliniek. Ik moest 3 keer per dag, voor ik wat ging eten, de berekende koolhydraten doorgeven en dan zochten zij iedere keer samen met mij naar de juiste dosis insuline die ik dan moest spuiten. Die begeleiding tot de balans in de juiste dosis en mijn bloedwaarden werd gevonden, vond ik wel erg fijn.
Ik deed een opleiding richting Defensie, maar omdat je als diabeet niet mag werken bij Defensie heb ik dit plan helaas moeten laten varen. Dat viel mij zwaar omdat het mijn ambitie was om als verpleegkundige voor Defensie te gaan werken. Op dat moment moest ik nog vaak naar De Kinder Kliniek voor allerlei onderzoeken. Ik probeerde nog te blijven sporten, maar merkte snel dat dit niet goed ging en dat ik tijdens het sporten vaak hypo’s kreeg. Dit vond ik erg eng.
Dit alles bij elkaar opgeteld, heeft mij doen besluiten even een stapje terug te doen en mij te focussen op mezelf en mijn gezondheid.
Hoe heb je jezelf herpakt? Heeft je omgeving hierbij geholpen?
Omdat mijn zusje ook diabetes heeft, was dit geen onbekende ziekte voor mij en mijn familie. Ik was al bekend met wat deze auto-immuunziekte is en wat erbij kwam kijken.
Na de diagnose ben ik vrijwel meteen vol goede moed begonnen met me meer inlezen en met het oefenen van prikken, meten en na consult van De Kinder Kliniek insuline spuiten. Op een gegeven moment begreep ik het wat meer en kreeg ik meer inzicht in wat er in mijn lichaam gebeurde. Dat gaf rust. Tegelijkertijd frustreerde het me ook omdat het lastig was om een balans te vinden bij bloedsuikers die alle kanten opgingen.
Na het krijgen van de pomp stabiliseerde mijn waardes en voelde ik me stukken beter.
Ik heb enorm veel steun gehad aan mijn familie, vriend en vrienden en vriendinnen. Ik denk dat het snel handelen van het team in De Kinder Kliniek mij enorm geholpen heeft. Zij hebben daar veel disciplines bij elkaar waardoor ik geen wachttijden had voor hulp.
Benieuwd naar deel 2 van Nadia haar verhaal? Lees dan hier snel verder!
Zin gekregen om te bewegen? Doe mee aan een van onze evenementen!
Bekijk onze evenementenkalender voor alle data!
Onze partners
