Rugby en diabetes is geen onmogelijke combi!
Vorige week maakte jullie al kennis met Nadia, Nadia is sportief, een heel goede rugbyster en heeft type 1 diabetes. Ze laat zich niet tegenhouden en geeft alles voor haar rugbydroom. In twee mooie persoonlijke blogs schrijft ze hoe haar diagnose verhaal is verlopen, hoe het een plekje heeft in haar sportieve leven en hoe ze zich weer herpakt om haar doelen te behalen.
Wat motiveert je om zo hoog mogelijk in de top van je sport te komen?
Toen ik in het begin rugby speelde, trainde ik ongeveer 2x per week. Dit was vooral om te socializen met een sport die ik leuk vond om te spelen. Dit waren dan ook de dagen waar ik naar uitkeek. Na een tijd sporten, kom je erachter hoe belangrijk het is om voor je lichaam te zorgen en fysiek sterk genoeg te zijn om deze sport te kunnen spelen zonder blessures. Om mijzelf zo fit en sterk mogelijk te houden, trainde ik steeds vaker en regelmatiger, waardoor ik rond de 4x per week sportte.
Door zo veel vrije tijd aan sport te besteden, werd dit iets waarmee ik mijzelf constant wilde verbeteren. Het beste uit mijzelf halen werd mijn doel, langzaamaan mijn obsessie, en ik was continu hiermee bezig. Het verbeteren van mijn vaardigheden en mijn fitness was dan ook hetgeen mij echt plezier gaf.
Wat is je belangrijkste doel?
Mijn doel om mijn vaardigheden te verbeteren en mezelf verder te ontwikkelen, heeft me ook veel gebracht. Ik heb in de hoogste damesklasse mogen spelen en in het Nederlandse dames rugbyteam. Het harde werk loont en dat geeft mij de motivatie om mijzelf constant te verbeteren. Nu willen we als dames rugbyteam genaamd All Blues aankomende december naar de Dubai 7s 2021 om daar te rugbyen. Ons team bestaat al enkele jaren en we spelen sinds 2017 in de hoogste klasse van Nederland met veel succes. Momenteel halen we donaties op om onze reis waar te maken en zo hoog mogelijk te eindigen tijdens de Dubai 7s.
In het algemeen is mijn belangrijkste doel om zo oud mogelijk te worden zonder complicaties.
Leer goed te luisteren naar je lichaam. Alleen jij kent je grens. Stel vragen als je die hebt aan je diabetesverpleegkundige en zoek op internet naar tips & tricks als het gaat om sporten.
Hoe ziet een gemiddelde training er voor je uit? En wat iedereen zich afvraagt...hoe doe je dit met je pomp? Is je pomp rugbyproof?
Voordat ik begin met sporten, ongeacht of dit rugby, hardlopen of in de gym is, koppel ik de pomp los. Ik zorg dat ik vóór de training goed gegeten heb zonder daar volledig voor gebolust te hebben. Dit doe ik omdat ik zo min mogelijk insuline in mijn lichaam wil hebben als ik sport. Uit ervaring weet ik dat mijn bloedsuiker daar ontzettend snel van daalt en dat het dan einde sessie is voor mij.
Voor een rugbytraining koppel ik mijn pomp dus af, maar laat ik de sensor aanstaan. Dit omdat de sensorgegevens anders niet opgeslagen worden door mijn pomp en ik vind het fijn om tijdens een training te controleren welke kant mijn waardes op gaan. Ik ben niet altijd in het bereik van mijn pomp, deze geeft alarm als ik niet in de buurt ben. In het begin kwamen mijn teamgenoten ongerust naar mij toe om me te vertellen dat er een alarm uit mijn tas kwam en of het wel goed ging met me. Ondertussen weet iedereen met wie ik sport dat dat vreselijk irritante alarm dus van mijn pomp komt en negeert het. ;)
De pomp is dus helaas niet rugbyproof. Ook als hij dit wel zijn, zou ik het nog niet gebruiken tijdens het rugbyen. Dit omdat het pijnlijk is om erop te vallen. De sensor plaats ik altijd achter op mijn arm. Doordat de sensor op de achterzijde van mijn arm zit, heeft het geen contact met andere spelers of met voorwerpen.
Dank je wel voor je verhaal Nadia! Wil jij ook je sportverhaal delen? Mail dan naar: info@bvdgf.org
Zin gekregen om te bewegen? Doe mee aan een van onze evenementen!
Bekijk snel onze evenementenkalender voor alle data!
Onze partners
