Nmbrs Gold Race

Gelukkig waren de weergoden ons gezind en lieten zij hun zonnestralen open ons neer dalen.

In dit geval was het snel raak. Op de planning staat een training van 57 kilometer met 300 hoogtemeters over en door de Utrechtse Heuvelrug. Bij kilometer 8 begin ik te zingen. 'Hoofd, schouders , knie en....wat komt er daarna ook alweer'? 

'Blijven pianospelen' roept Angela motiverend. Angela is in haar vorige werk leven fysiotherapeut geweest. Een welkome toevoeging aan ons fietsgenootschap. Maar hoe hard we ook Beethoven en Mozart aanslaan in onze fietsschoentjes, contact blijft uit. 

Pijn is een emotie, en emotie kun je uitschakelen. Juist deze zin bevat een belangrijk woord: 'kun'. Kunnen is vrijblijvend, geen garantie.

Ondanks de gevoelstemperatuur van -4 vliegen we over de heuvels en bereiken we vol trots het einde van onze eerste echte buiten training. Zonder tenen. Dat wel.

En alsof je dan nog niet genoeg voor je kiezen krijgt, staat als dessert een flinke portie wind op het menu. 

Maar zoals de professionals zeggen: Naarmate je training vordert, wordt de pijn niet minder. Je gaat alleen sneller fietsen.

Ondanks de grauwe sluier die we 'vers begin van het nieuwe jaar' noemen, blijven we stug door trainen. Door weer en wind. Met of zonder tenen. Met en zonder gemopper, geklaag, gezucht en gesteun. 

'WE DOEN HET MAAR WEER MOOI' roep ik naar Ingmar die voor mij fietst. Direct heb ik spijt van mijn cheerleader gedrag. Voor ik het weet hap ik drie kilo blubber, die vanuit zijn achterwiel omhoogspuit. Ach, een modderbad schijnt goed voor de huid te zijn.

Eenmaal thuis trekken we met een vies gezicht stuk voor stuk de doorweekte kledingstukken uit. Voldaan, dat wel. We hebben het maar mooi weer gedaan. Maar de volgende keer liever met mooi weer.