Op weg naar de ring met type 1
Regelmatig plaatsen we verhalen van mensen met diabetes om ervaringen te delen. Sophie Wortel is 33 jaar en heeft 8 jaar diabetes type 1. Toen ze de diagnose kreeg kickbokste ze al en ze was vastbesloten dat te blijven doen. En met succes!
Welkom bij mijn verhaal!
Aangenaam, ik ben Sophie Wortel en sinds oktober 2020 alweer 33 jaar! Ik ben altijd wel bezig met een gezonde lifestyle en fanatiek sporten maar kickboks is toch wel echt mijn passie. Deze sport beoefen ik ongeveer vanaf mijn 18e jaar. 7 jaar voordat ik DT1 had want dat kreeg ik pas op mijn 25ste! Zomaar, ineens!?!
Het staat me nog altijd bij dat ik opeens wel fanatiek was in mijn gedachten, maar het er niet uit kwam! Normaal gesproken was ik veel explosiever en sterker en gaf ik altijd de volledige 100%, nu kwam het er gewoon niet uit, geen kracht, verzuring! Achteraf ook niet heel gek als je suiker rond de 25 zit… eigenlijk was ik in mijn hoofd toch nog wel heel sterk, als je zo de sportschool nog kan instappen...
Luisteren naar je eigen lichaam is wel iets wat altijd belangrijk is, want we hebben maar één lijf! Bij mij gebeurde het zomaar dat ik van de één op de andere dag geen insuline meer aanmaakte, mijn alvleesklier niet meer goed functioneerde en ik insuline-afhankelijk werd.
Ineens chronisch ziek
Het is een lastige ervaring als je zomaar chronisch ziek wordt en letterlijk en figuurlijk je eigen leven in de hand moet houden. Steeds die rust, regelmaat en reinheid zo veel mogelijk proberen toe te passen. Je bent niet meer helemaal vrij van gedachten en mentaal is het een heel proces van acceptatie! Ik moest hier in vele opzichten een weg in vinden, maar mijn weg naar de ring was mijn doel en motivatie.
Ik moest wel een traantje weg pikken, de eerste keer dat ik weer ging kickboksen met DT1. Het is fijn dat alles gewoon kan, maar de focus ligt opeens niet meer alleen bij het kickboksen en sparren! In het begin was ik nog angstig voor een lage suiker (hypo) en vooral bezig in mijn hoofd met mijn suikerwaarde. Ik vond dit zeer emotioneel, dat je hoofd niet vrij is van gedachten.Want sparren vereist ook 100% focus. Dit verklaart meteen waarom ik toen niet 'ring ready' was…. Ik moest opnieuw andere dingen leren en mijn focus terugvinden met mijn diabetes. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek.
Je moet leren hoe jouw bloedsuiker reageert. Weten wat je lichaam doet en wanneer en op basis daarvan je medicatie (insuline) goed instellen. Dit allemaal om te zorgen dat de bloedsuiker stabiel blijft. Dit hangt af van de hoeveelheid insuline, maar ook van hoeveel je beweegt, hoe je je voelt, wat je eet, etc.
Kickboksen met diabetes
Met kickboks zakt in de meeste gevallen mijn bloedsuiker. Dat betekent dat je minder insuline nodig hebt voor en tijdens een training. Ik zorg ervoor dat er zeker 1,5 uur tussen een bolus insuline en de start van mijn training zit, om te voorkomen dat ik midden in mijn workout een hypo krijg. Meestal als ik aan de lage kant zit, eet ik een halve banaan dan zit ik snel weer rond de 10 mmol/l. Mijn basaalstand kan ik gelukkig verlagen tijdens de training. Maar te hoog is ook niet fijn. Uit ervaring weet ik nu dat als mijn waarde boven de 14 is ik dit voel in mijn lichaam (verzuring). Dan zakt mijn suikerwaarde ook niet snel en dat werkt dan tegen. Lastig he?! Voor mij is het beste rond de 13 dan kom ik uit de training en dan zit ik meestal goed. Ik zet mijn basaal uit tijdens trainen. Oh ja, ik vergeet nooit dextro en een reep of zoiets want het gebeurt wel eens dat ik toch lager uitkom.
Ik ben altijd wel blijven kickboksen maar nu pas kan ik ook zeggen, het lukt, ik vertrouw op mijn diabetes, ik vertrouw op mijn ervaringen en erop dat ik het kan, vechten in de ring!
Terug in de ring
De weg terug naar de wedstrijdring was heel spannend! Je leeft er echt naartoe en het liefst wilde ik me op alles voorbereiden en alles weten. Het werd me al heel snel duidelijk dat ik dat wel kon loslaten, die controle. Je leert totaal de focus te houden bij jezelf, vertrouwen te hebben op wat je kan wie er ook maar tegenover je staat. Het kan zomaar gebeuren dat een gevecht tegen een tegenstandster niet doorgaat, waardoor je moet afwachten of er een nieuwe match is. Ik deed mijn gevecht op 65 kg. Ook dat is puzzelen met diabetes: Soms moet je iets afvallen of aankomen omdat de partij hetzelfde gewicht moet hebben en ja, dan heb je soms ook minder of meer insuline nodig.
Het gaat zo snel, de jaren vliegen voorbij… Precies daarom dacht ik dus: "Het is nu of nooit, als je iets wil, go for it!" Ik ben altijd wel blijven kickboksen maar nu pas kan ik ook zeggen, het lukt, ik vertrouw op mijn diabetes, ik vertrouw op mijn ervaringen en erop dat ik het kan: vechten in de ring!
De grote dag
Thuis was ik aan het wachten totdat ik werd opgehaald door Eyvan, een Glory vechter en mee als mijn coach. Wij trainen samen bij Petres Gym in Hoorn. Ik merkte de hele dag dat mijn waardes vrij hoog waren door de adrenaline. Verder voelde ik me goed en had ik er zin in! Gelukkig was de medische keuring een dag ervoor en was het bekend bij het medisch team dat ik DT1 heb. Ze waren onder de indruk van de Freestyle libre sensor en Omnipod. Ik had alleen mijn sensor op mijn arm tijdens mijn wedstrijd afgedekt met een sportband.
Ik vond het ook wel een geruststelling dat de auto geparkeerd stond bij het ziekenhuis op 5 minuten afstand, HAHA. Soms heb je vast wat noodscenario's die geruststellend werken, net als sapjes mee naast de ring, of dextro. Het stelt mij gerust als ik alvast heb bedacht wat er in het ergste geval kan gebeuren en hoe ik er dan mee omga. Ik had aan mijn coach uitgelegd hoe een glucopen werkt in het ergste geval. En goede voorbereiding is het halve werk.
In de kleedkamer was mijn tegenstandster al flink aan het opwarmen, maar ik zat vol goede moed en zelfvertrouwen. Wel ongeduldig, want je wacht echt totdat je aan de beurt bent en wachten duurt altijd lang, haha. Hierdoor kan ik soms wel lastiger inschatten hoeveel insuline ik nodig heb voor wat ik nog eet, en hoe lang mijn actieve insuline nog werkt. Ik wilde in ieder geval niet te hoog zitten, maar ook zeker niet te laag. Een uur van tevoren zat ik rond de 5, net iets te veel gezakt dus. Maar ik had een gember sapje gekregen en dat samen met een banaan en toen kon ik gáán!
Tijdens het gevecht heb ik nergens last van gehad en kon ik mij volledig focussen. Daarna zat ik rond de 12 maar steeg hij nog lang door van al die adrenaline! Het was een mooie overwinning. Niet alleen op mezelf, maar ik heb het gevecht ook nog echt gewonnen! Voor wie het leuk vindt om terug te kijken: dat kan hier.
Ik ben extra trots en een mooie ervaring rijker, in deze rare Covid 19-tijd!
Ik vertrouw erop dat alles goed komt en ik hoop gauw op weg te zijn naar de volgende ring!
Keep the spirit and Take care, we zijn uiteindelijk allemaal vechters! Osu,
Sophie
