Een persoonlijk verhaal met een lach en een traan en de missing link..

"De mountainbikes zouden we gelijk na de Challenge verkopen. Mountainbiken is eng en ze nemen in onze krappe schuur best veel ruimte in. Maar het liep anders. De dagen hier in Spanje zijn gevuld met verhalen in verhalen, gebeurtenissen in gebeurtenissen, ervaringen in ervaringen, emoties in emoties..."

Een reis in het hoofd én het hart

Er zijn zoveel dingen gebeurd, waar moet ik beginnen? En het is nog steeds happening terwijl ik al schrijvende in de furgoneta –busje– terugrijd naar het vliegveld in Bilbao. Deze reis zit in mijn hoofd, maar vooral in mijn hart. En wat ben ik iedereen dankbaar die dit vóór en mét mij, bewust én onbewust mogelijk hebben gemaakt. Ik zit er nu nog midden in en ben toch al bezig van alles afscheid te nemen.

Maar het is goed zo. Dat ook hier een einde aan komt maakt dat ik het nog meer waardeer dat ik dit alles heb mogen meemaken.

 

Maayke is degene die initieel de Challenge wilde aangaan. Zij is onze dochter, 23 jaar en heeft al 15 jaar diabetes, tweelingzus van Anne (en voor de beeldvorming: zonder diabetes). Na het beëindigen van haar relatie 2 jaar geleden wilde zij een nieuwe sportieve uitdaging aangaan waarbij ze bovendien niet alleen zou zijn.

De Bas van de Goor WeBike Challenge naar Noord-Spanje kwam op haar pad en daaruit volgend ook op de onze. Het lukte haar met al haar dochtercharmes haar papa over te halen ook mee te doen.

Papa Mark (55 jaar en een goed werkende alvleesklier) houdt van (sportieve) uitdagingen en van fietsen. Kat in het bakkie toch? Niet helemaal, want Mark piest in zijn broek bij steile en snelle afdalingen. Maar hij wilde Maayke niet teleurstellen en haar vooral supporten in deze bijzondere uitdaging. Helaas duurde voor Maayke de weg naar de Challenge toe te lang. We weten allemaal waarom. Bovendien kwam er een nieuwe liefde in haar leven en haar doelen verschoven.

Inmiddels was het bedrag van 5000 euro al bijna bereikt en voelde ik een sterke motivatie om haar plek in te nemen. Ik vond het fijn voor Maayke dat er iemand was die haar waardig kon vervangen. Ook ik (Karin aka La chica del vídeo, 55 jaar) heb diabetes (sinds 1985), hou van fietsen en volg sinds drie jaar Spaanse les.

Alleen waar Mark in de afdalingen in zijn broek piest, mag je je fantasie gebruiken wat dat voor mij, als nieuwkomer, zou betekenen. We hebben de stoute schoenen aangetrokken en er zijn via de BVA-veiling respectievelijk Marktplaats twee MTB’s aangekocht. Mijn fiets heb ik pas gekocht met kerst 2020 en heb in het Limburgse heuvelland mijn maidentrip gehad. Ik ben in de aanloop naar de Spanjereis zo bang en ongerust geweest. Want wat was mountainbiken spannend, eng en gevaarlijk. Maar opgeven was geen optie en ik ben, ¡Dios mío! –God dank-, in Spanje terecht gekomen.

"Ik had verwacht dat het bijzonder zou zijn, maar niet dat het zó bijzonder zou zijn. ."

De reis is extreem. Ik ben in meerdere opzichten grenzen over gegaan. Vooral in positieve zin. De hele dag Spaans spreken, enge paden met hoge stenen met forse snelheid overbruggen. Vallen. Blauwe plekken incasseren. Problemen oplossen, ook voor de Spanjaarden. Voor elkaar zorgen, maar sobre todo –boven alles– mijn diabetes, samen met lotgenoten, managen en bespreken.

Ik heb al bijna 40 jaar diabetes en nog nooit willen huilen omdat ik ziek ben. Niet uit verdriet, niet uit frustratie en niet uit kwaadheid omdat niemand daar iets mee opschiet en het mij niets brengt. Althans tot nu toe. Want ik heb gehuild en hoe. Iedere dag wordt er een diabetes charla –gesprek– georganiseerd. Apart voor de Spanjaarden en apart voor ons Nederlanders.

Tijdens de tweede charla zaterdag gebeurde er iets dat zo ingrijpend was, in positieve zin, dat alle deelnemers moesten huilen inclusief de stoerste mannen. Het heeft er in gehakt bij ons allemaal. En ik schiet bij tijd en wijle weer vol. Ook nu terwijl ik dit stukje schrijf. Maar het is goed.

Ik heb voor mezelf besloten dat ik wel duidelijke keuzes moet maken. Eerst mijzelf en de diabetes, dan het fietsen, want wat is dat moeilijk, en op de laatste plaats het Spaans. Alles is leuk en ik wil niets missen, maar ik moet despacio –rustiger– aan doen. Van de 7 nachten heb ik er maar 2 goed geslapen. Ik heb nooit kunnen bevroeden dat deze reis mij zoveel zou brengen, en nog extra doordat ik Spaans kon spreken. 

Ik heb iedereen en alles in mijn hart gesloten. Alle deelnemers, leden van de organisatie, Ronald, onze fotograaf. De Spanjaarden. Het land. Eén (Spaanse) deelnemer wil ik apart benoemen: Tónio. Op dag twee gaf zijn insulinepomp een fatale fout. Om hem te helpen heb ik hem mijn oude (reserve) pomp gegeven. Vandaag, 6 dagen later heeft hij nog altijd geen nieuwe pomp ontvangen.

Gisteren in de laatste 8 kilometer van onze Challenge komt Tónio in een snelle afdaling lelijk ten val en, zoals ‘s avonds pas zou blijken, breekt hierbij zijn linkerschouder. Hij kan gelukkig nog wel meedoen bij onze allerlaatste groepsfoto waarbij we een kring vormen op het plein voor El castillo de Javier. Tónio en ik staan heel toevallig naast elkaar en kunnen door zijn verwondingen geen hand geven. Tónio bedenkt dat we elkaars voeten kunnen aanraken. Het is super grappig en hebben hier lol om.

Pas op de prachtige foto die Ronald hiervan gemaakt heeft zie ik wat er is gebeurd. We vormen met zijn allen een cadena –ketting-.

En Tónio en ik zijn de missing link.

Lijkt het jou ook leuk om de volgende keer aanwezig te zijn bij een van onze evenementen? Kijk dan snel in de evenementenkalender. 

Bekijk evenementen van de BvdGF