Foundation als meerwaarde voor de spreekkamer!
Judith Bijl is diabetesverpleegkundige en ziet dagelijks de meerwaarde van lotgenotencontact
We bestaan 15 jaar! En dat vieren we graag ook met jou. Een jaar lang. Zo blikken we iedere maand terug op een belangrijk moment in ons bestaan en kijken daarnaast meteen in de toekomst. Deze maand gaan we in gesprek met Judith Bijl Oeldrich. Ze startte 16 jaar geleden als diabetesverpleegkundige en werkt nog elke dag met veel plezier als diabetesverpleegkundige bij het AmsterdamUMC, op de locatie VUmc. Samen spreken we over wat zij belangrijk vindt om mee te geven aan haar patiënten en vertelt ze graag waarom meer zorgverleners diabetes gerelateerde evenementen bij hun patiënten onder de aandacht moeten brengen.
Judith is werkzaam op de volwassenpoli. Ze ziet daar op de transitiepoli (een poli voor de groep jongeren vanaf 18 jaar, waar zij in de overgang van kinderpoli naar de volwassenpoli worden begeleid) vaak jongvolwassenen die moeten wennen aan de nieuwe ziekenhuisomgeving. Daar waar het kinderdiabetes behandelteam door velen wordt ervaren als een warm bad, kan de overstap soms best wel groot voelen. “Zij organiseerden op de poli middagen waarin kinderen samen koekjes bakten of laagdrempelige activiteiten bijwoonden en waarbij de ouders ook met elkaar in contact konden komen. Vroeg of laat komt er een moment dat je daar geen behoefte meer aan hebt, dat de omgeving en aanpak niet meer matcht met waar je staat in je leven. Maar dat wil niet zeggen dat er geen behoefte meer is aan contact, herkenning en erkenning.
Als patiënt zie je een diabetes behandelaar gemiddeld maar een keer in de drie maanden, een kwartier, misschien een half uur. Ik zie op die momenten zoveel mogelijk, kort alles vanuit vogelvlucht. Er zit veel tijd tussen die momenten waarin er ook behoefte is om te sparren. En dat kan juist doordat er organisaties bestaan zoals o.a. de Bas van de Goor Foundation, jullie creëren dit soort momenten.”
“Ik kan tien keer hetzelfde zeggen, maar als je leeftijdsgenootje het één keer zegt, dan neem je het aan.”
Over de drempel
We organiseren vanuit ons ziekenhuis veel groepscursussen, die opgezet zijn mede vanuit de psychologie. Het is alleen heel moeilijk om mensen in een groep te krijgen, door schaamte, niet met mensen met diabetes geconfronteerd willen worden, en ook door het al drukke leven met school en door werk. Maar als ze eenmaal deelgenomen hebben, hoor je altijd; ‘Oh, geweldig! Mag ik nog een keer?’. Terwijl dit soort dingen vaak eenmalig zijn. Er is eigenlijk veel behoefte aan lotgenotencontact, maar je moet het eerst ervaren om over de drempel te komen. Juist ook bij de mensen die van tevoren zeggen; 'is dit wel iets voor mij, alleen maar mensen met diabetes.' Het is ontzettend knap dat er nu organisaties zijn die toch mensen naar zich toe trekken.
Als mensen eenmaal een ervaring met jullie hebben gehad, hoor ik alleen maar positieve dingen terug. Een meisje dat bij mij op de poli kwam, en als kind met de kampen meeging, gaat nu zelfs mee als begeleider. Dat is voor mij zo leuk om te horen.
Elke keer zie ik het weer, wanneer eenmaal iemand in contact is geweest met een ander die ook diabetes (type 1) heeft, die hetzelfde ervaart en dat kan delen, geeft dat zoveel meerwaarde. Je doet ervaringen op, krijgt nieuwe inzichten, nieuwe data en juist die data kan je weer mee terug nemen naar de spreekkamer om op verder te bouwen en samen met je diabetesverpleegkundige het voor jou op maat te maken. Zeker als het een leeftijdsgenoot is, dan is er veel herkenning en aan een half woord genoeg.
Meerwaarde voor de spreekkamer
“Als mensen dan weer bij mij terugkomen in de spreekkamer levert dat ook veel meer op in onze gesprekken. Ik kan nog zoveel vertellen, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat je op jonge leeftijd niks wilt aannemen van mij (of een andere behandelaar die precies zo oud is als je vader of moeder). Maar ook mensen zou willen spreken van je eigen leeftijd. Het zelf contact leggen is op deze leeftijd vaak een te hoge drempel.
Ik zou het alle zorgverleners aanraden om mensen in de spreekkamer te blijven stimuleren om contact te zoeken met anderen. Het zijn geen ‘moetjes’, maar ik probeer het in ieder geval altijd mee te geven dat er opties zijn, er zijn mogelijkheden. Al neem je een flyer of folder mee naar huis en denk je erover na wanneer je er wel aan toe bent. Probeer eerst eens een kijkje op de website te nemen, dan is er nog wat afstand. Je zult er geen spijt van krijgen!"
Meer lezen?
Er is nog veel meer te bekijken op onze website, kijk gerust verder!
