Diabetes als topsport

Bas schrijft in zijn blog over dé sportzomer van 2021, EK, de Tour de France, de olympische spelen. Topsporters zijn dit jaar niet weg te denken, maar ook diabetes wordt vaak als topsport gezien...alleen voor topsporten kies je. En voor diabetes niet.

Geen publiek

Diabetes hebben is net topsport hoor ik wel eens. Zestien jaar lang is topsport bedrijven mijn lust en mijn leven geweest. Nu zit ik al zeventien jaar op diabetes. Dat is niet grappig bedoeld. Deze zin geeft het grootste en belangrijkste verschil aan. Voor topsport kies je en voor het hebben van diabetes niet. Dat maakt dat de negatieve kanten van het bedrijven van topsport en het hebben van diabetes niet te vergelijken zijn. Je hoeft maar aan de Engelsen te vragen hoe het leven van een topsporter eruit kan zien en je zult na de EK finale niet heel veel positieve reacties horen uit de selectie van het nationale voetbalteam. Toch hebben zij de afgelopen maand het land in vuur en vlam gezet. En over een paar dagen, weken, maanden of jaren (dat verschilt per speler) kunnen ze ook met trots terugkijken op een geslaagd EK, met sinds lange tijd weer een finaleplaats op een groot toernooi.

En na zo’n enorme domper blijven topsporters doorgaan. Op naar een volgende kans op het winnen van een prijs. Een prijs die er in het leven van iemand met diabetes niet heel zichtbaar is. Als je van diabetes af kon gaan dan zegde iedereen na de eerste slapeloze hypo-nacht het lidmaatschap op. Lekker even wat anders proberen.

"Jouw gouden medaille is dat je je leven kunt leven zoals je wilt met de kleinste kans op vervelende bijeffecten."

Waarom klopt die vergelijking tussen topsporters en iedereen die diabetes heeft dan toch? Topsporters zijn maar soms zichtbaar. Als het gaat om voetbal, wielrennen of tennis zijn dit hoogtijdagen. Deze sporters leven met de EK, Wimbledon en de Tour de France in het centrum van de wereld. Althans, zo ervaren ze dat. Maar de meeste sporters die zijn het merendeel van het jaar onzichtbaar aan het werken aan hun techniek, hebben blessures, vallen buiten selecties, knokken zich terug, werken keihard en komen geen stap vooruit, verliezen het vertrouwen van hun coach, hebben te maken met iemand die hen voorbijstreeft en komen net niet in aanmerking voor de nieuwste materialen waarmee ze nog meer achterstand oplopen op hun concurrenten. En dat gebeurt allemaal op plaatsen waar geen camera’s zijn. Waar iedereen aangewezen is om zijn of haar tegenslag op eigen manier te verwerken. Of binnen je team als je in een team werkt. Maar het ultieme doel is natuurlijk om straks als het om de prijzen gaat op je best te zijn. Om op het hoogste podium te staan en de eer en de bewondering voor jouw prestatie in ontvangst te nemen. Het ultieme moment als je je sportleven door je heen voelt schieten vlak voordat je de gouden medaille omgehangen krijgt. Prachtig. Maar dat moment is er niet als je diabetes hebt, daar houdt de vergelijking op. Jouw gouden medaille is dat je je leven kunt leven zoals je wilt met de kleinste kans op vervelende bijeffecten. En dat is niet één moment waar je applaus ontvangt in een kolkende mensenmassa. Maar een uitgerekte periode waar je het beste van probeert te maken.

Alle olympische atleten die nu naar Tokyo gaan zijn zichtbaar voor de hele wereld maar sporten in lege stadions, alsof de wereld niet meekijkt. Geen enthousiaste supporters, geen uitzinnige huldigingen, geen ontvangst in het Holland Heineken Huis, maar gewoon als je klaar bent een paar journalisten te woord staan, het vliegtuig pakken en naar huis. Geen andere wedstrijden bezoeken, geen sfeer proeven. Weinig hoogtepunten en geen publiek, net alsof je diabetes hebt. Je mag wel zelf je medaille omdoen.

Bas

Diabetes als topsport