Vasaloppet Langlaufen in de kou 

Eline met diabetes type 1 deed het!

“Wauw, wat was het een gave dag. Vanaf het moment dat we startten leek wel of álles mee zat, waardoor ik echt als een zonnetje naar de finish kon langlaufen: binnen de 10,5 uur!”  Eline deed het gewoon; 90 kilometer langlaufen. De Vasaloppet; de bekendste tocht der tochten. Lees hieronder haar verslag, in 4 punten, van een trainingsweek met als finale de Vasaloppet zelf!

Topbegeleiding van begin tot eind

Ten eerste: Rick van Vasa Sport, wat een held. Die man kan extreem goed langlaufen, maar was van plan om niet te starten. Tot hij de avond van tevoren besloot om een extra bord pasta te eten en toch te starten, maar dan niet vooraan waar hij normaal start, maar helemaal achteraan, bij ons. Als bodyguard, routeplanner en langlaufcoach in 1 loodste hij ons door het eerste deel van het parcours heen. Door elke keer de juiste baan te kiezen in de eerste bizar drukke klim na de massastart hebben we op dat stuk al bijna een half uur tijdswinst kunnen pakken (wat extra fijn was omdat we door file op weg naar de start hélemaal achteraan het allerlaatste startvak stonden). Tijdens de massaklim schermde hij mij af, zodat mijn stokken heel bleven; met de hoeveelheid gebroken stokken op het parcours gaf dat een hoop rust. En daarna heb ik kilometers achter hem aan geskied en afgekeken hoe het moet. In de laatste etappes hoefde ik mezelf er alleen maar af en toe aan te herinneren dat ik moest skiën zoals Rick (of althans; een poging tot ?) en dan ging het super snel en ontspannen.

Ter referentie; bij de 90 minuten langlaufen in het trainingsweekend in Oberhof ging ik 8 km/h met mijn tong op mijn knieën. De laatste etappes van de Vasaloppet zat ik boven de 10 mét al 70 km in de benen en het voelde super relaxed. Dat ik boven de 10 km/h zat zag ik overigens pas achteraf; op het moment zelf voelde het zo ontspannen dat ik mij af heb gevraagd of ik niet wat harder moest, in plaats van relaxed achter degene voor me aan skiën. Rick, enorm bedankt, het was een feestje om samen te skiën!

Dank aan support

Ten tweede: alle supporters langs de kant! Mijn vriend en vader waren naar Zweden gekomen en ik denk dat ik ze bijna 10 keer heb gezien onderweg; met een enorm spandoek! En precies op de juiste momenten stonden zij en Petra van de foundation klaar met een blikje cola om mij extra powers te geven. En de fotograaf Ronald, die niet alleen mooie plaatjes schoot, als mentale support en mij een schop onder de kont gaf als ik stond te kletsen. En iedereen die ik door de beperkte vrije ruimte tussen sjaal en muts niet herkend heb. Normaal vind ik duursport best saai, maar al die enthousiaste supporters maken het echt leuk! En dat Bas, waarvan ik dacht dat hij in Frankrijk zat, ook nog ineens langs de kant stond na Hökberg was helemaal een mooie verassing!

Stralend weer en goede sneeuw

Ten derde: het weer. Na alle horrorverhalen over vorige edities met de hele trainingsweek zon en wind mee en vervolgens tijdens de Vasaloppet een sneeuwstorm met wind tegen, was ik op het ergste voorbereid. Het werd niet het ergste, maar het beste. De zon scheen en het leek wel of de wind de hele route met ons meedraaide. Ik wilde dat ik alle prachtige mental pictures die ik gemaakt heb uit mijn hoofd kon trekken (kon ik maar goed schilderen ?), want er waren zulke mooie plaatjes met die zon en de sneeuw. 

Over sneeuw gesproken, die was dus ook al goed! Tenminste…. in vergelijking met wat je mag verwachten als er 14.900 man voor je over de loipes gestampt is. Ik was van tevoren gewaarschuwd; als je mazzel hebt gaan ze halverwege een nieuw spoor trekken, verwacht tot die tijd geen loipes. En vervolgens waren er vanaf het hoogste punt, 3km na de start, gewoon loipes! Bij Hökberg begon de sneeuw papperig te worden en klaagde ik dat dat wel echt lastig was. 200 meter verder draaide een sneeuwscooter dwars in het spoor voor me en de man maakte een stopteken met zijn hand ? en zei vanalles in het Zweeds. Even vroeg ik me af of er een reden zou kunnen zijn waarom hij mij uit de race zou halen, maar hij keek alsof hij mij een prachtig cadeau ging geven. En toen draaide achter hem het cadeau het parcours op in de vorm van een pistebully die recht voor mijn neus verse loipes ging trekken. Hier kon ik het laatste stuk heerlijk achter aan skiën.

Diabetesmanagement

Oja en bijna vergeten: mijn bloedsuikers. Het feit dat ik die bijna vergeet zegt denk ik genoeg; ik heb er tijdens de race nauwelijks aandacht aan hoeven te besteden. Met alles wat ik van Bas en Eelco heb geleerd in de voorbereiding heb ik een flexibele eet-insulinestrategie opgesteld, daar heb ik mij aan gehouden en daarmee voelde ik me vanaf Risberg helemaal fit en zonder zorgen. Dat had ik mij 3 jaar geleden, toen ik al niet wist hoe ik mijn bloedsuiker onder controle moest houden als ik naar de bushalte liep, echt niet kunnen voorstellen en dat is misschien nog wel de grootste winst van dit hele gebeuren. Hieronder schrijf ik nog wat meer hierover voor de liefhebbers.

In aanloop naar vandaag heb ik me weleens afgevraagd wat voor mij een grotere overwinning zou zijn: de finish halen of juist mezelf een keer niet helemaal over de kop jagen en op het juiste moment uit het parcours kunnen stappen? Ik dacht dat dat misschien wel was wat ik van mijn diabetes geleerd had; niet alles hoeven kunnen en opgeven wanneer het nodig is. Maar het juiste moment om op te geven kwam niet, doordat het zo lekker ging. Zo’n vijf kilometer voor de finish kwam het besef dat ik misschien wel iets veel belangrijkers heb geleerd; hulp aannemen en niet alles eigenwijs zelf hoeven doen/uitvinden om te bewijzen dat ik het heus wel alleen kan.

Blij en dankbaar

En voor degenen die zich afvragen; en, heeft ze nog gehuild? Ja, op het moment dat dat besef kwam. Maar toen ik een half uur later over de finish kwam en al die lieve mensen zag die mij geholpen hebben, was ik vooral heel erg blij en dankbaar! Heel veel dank aan de supporters, trainers, coaches, organisatoren, meelevers en sponsoren! 

Diabetesmanagement toegelicht

Voor de liefhebbers, mijn flexibele eet-insuline aanpak was als volgt: ik at mijn ontbijt ruim voor de start, zodat ik normaal zou kunnen bolussen en de bolus bij de start uitgewerkt zou zijn. De week van tevoren had ik al gemerkt dat ik veel meer insuline nodig had dan normaal, waarschijnlijk door de spanning, dus ik gaf een bolus van 25% extra: dat bleek niet genoeg, mijn bloedsuiker bleef maar doorstijgen en bij de 16 heb ik toch maar wat bijgebolust. Toen ik na 2 uur langlaufen nog steeds op 16 zat, heb ik nog wat bijgebolust bij de doorkomst in het eerste stadje op de route: Smågen. Daarna heb ik niks meer met mijn insuline hoeven doen. Van tevoren hadden we in een sessie met de sport diëtist geleerd hoeveel gram koolhydraten per uur we ongeveer nodig hadden, op basis daarvan had ik mijn basaalinsuline ingesteld op een waarde waarmee ik precies die hoeveelheid kon eten; bij elk stadje een krentenbol en 3 bekers sportdrank. Ergens halverwege heb ik twee bekers sportdrank vervangen voor een blikje cola, op het eind verving ik de krentenbollen voor een mars. In Oxberg heb ik nog een eiwitreep gegeten en als ik er tussendoor zin in had, pakte ik tijdens het skiën nog wat snoepjes uit het zijvakje van mijn tas.

Voor al mijn diabetes apparatuur had ik een reserve optie mee: naast de Dexcom sensor die ik normaal gebruik, had ik ook een FSL op mijn arm. De Dexcom lees ik uit via mijn horloge en telefoon en daarvan gingen de batterijen heel snel leeg door de kou. Ik vind het een fijn idee om de FSL met de aparte reader te kunnen scannen als mijn telefoon leeg zou raken; de batterij van de reader gaat namelijk een stuk langer mee. Ook had ik een insulinepen bij me, mocht mijn insulinepomp het begeven. Die droeg ik in een hardloopriem onder mijn kleding, zodat de insuline niet zou bevriezen bij de -16 graden bij de start. Van tevoren kreeg ik de vraag of ik nog iets bijzonders met mijn pomp deed; het antwoord is nee. Ik gebruik een omnipod en die zit op mijn lijf en heeft geen slangetje wat kan bevriezen, dus daar maakte ik mij geen zorgen over. Het enige wat ik gedaan heb, is zorgen dat zowel mijn pomp als mijn sensor hoog op mijn buik zaten, zodat ik er geen last van had met langlaufen. De insulinepen en FSL heb ik niet nodig gehad, zowel de batterij van mijn telefoon als mijn pomp hebben de kou overleefd, maar het gaf me wel rust om te weten dat ik een back-up optie had voor het geval dat.

Meedoen in 2024

Als foundation overwegen we om in 2024 opnieuw mee te doen met de Vasaloppet. Heb je daar ook interesse in? Stuur dan een mail naar Petra door te klikken op onderstaande button.

Petra mailen