Naast de loipe staat een blauw bord met een hele grote drie erop. Er loopt een traan over mijn wang. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het een traan was van de snelheid. Dat zou niet gek zijn, want sinds de afdaal-training van gister ga ik als een raket bergaf. Maar de brok in mijn keel verraad dat het een traan is van emotie.

De drie staat voor ‘nog drie kilometer naar Mora’, de finish van de Vasaloppet, maar ik kan niet anders dan denken aan de drie jaar dat ik diabetes type 1 heb. 

De traan kan door vanalles komen. Van de vermoeidheid door de pogingen om iets van mijn bloedsuiker te maken tijdens de uitdagende dagen hier in Zweden, waarop we lange tochten maken op de langlauf ski’s. Van de spanning in de aanloop naar de reis toe; zou alles wel goed gaan met mijn diabetes spullen in het vliegtuig nu we door een gecancelde vlucht via Parijs naar Zweden moeten en waarom wordt precies nú de verkeerde insuline geleverd? Van het balen dat ik de rest van de groep zonder diabetes niet altijd kan bijhouden en wilde dat ik net als zij volledig kon focussen op het langlaufen. Of van de trots over alles wat ik de afgelopen drie jaar heb geleerd, waardoor ik me nauwelijks zorgen maak over mijn diabetes tijdens de Vasaloppet komende zondag.

"Drie jaar geleden dacht ik nog dat ik nooit meer langer dan een half uur zou kunnen sporten en dat ‘het gewone leven’ met diabetes extreem lastig zou zijn."

Drie jaar geleden dacht ik nog dat ik nooit meer langer dan een half uur zou kunnen sporten en dat ‘het gewone leven’ met diabetes extreem lastig zou zijn. Een belangrijk onderdeel van mijn motivatie om mee te doen aan de Vasaloppet was dan ook dat ik verwachtte dat als ik ook maar de helft van de 90 kilometer zou kunnen langlaufen, ‘het gewone leven’ ook wel te doen zou zijn. En dat doel is zonder twijfel gehaald; de begeleiding vanuit de Bas van de Goor foundation naar de Vasaloppet toe was fantastisch. Ik heb meer geleerd over diabetes-management dan ik ooit had durven hopen en er zijn in het dagelijks leven nauwelijks nog dingen die ik laat vanwege mijn diabetes, sterker nog; zelfs in het vooruitzicht van de Vasaloppet over drie dagen maak ik me nauwelijks nog zorgen over mijn diabetes (wel over de afstand, maar dat is een ander verhaal). 

"De vermoeidheid doordat diabetes nog altijd veel dingen nét iets moeilijker maakt, in combinatie met de trots dat ik heel veel inmiddels toch ‘gewoon’ kan en durf te doen."

Misschien haal ik de finish over drie dagen niet, om wat voor reden dan ook. Misschien haal ik hem wel. Hoe dan ook; de kans dat er aan het eind nog meer tranen komen is vrij groot. Hoewel de start me het meest spectaculair lijkt, hoop ik dat ik de finish haal, zodat de lieve mensen die me opvangen niet denken dat het tranen zijn van verdriet omdat ik niet de finish gehaald heb, maar om de echte reden. De vermoeidheid doordat diabetes nog altijd veel dingen nét iets moeilijker maakt, in combinatie met de trots dat ik heel veel inmiddels toch ‘gewoon’ kan en durf te doen.

- Eline

Nieuwsgierig geworden, wil je ook met ons mee op een challenge? Leuk! Ga naar de evenementenkalender om je aan te melden!

Onze partners