Roos | RUN ON INSULIN

29 april 2022, waar ik anders nu alweer volop aan het hardlopen was en met m’n hardloopmaatjes de ene na de andere wedstrijd zou afgaan, zit ik nu met m’n krukken op de bank. Ik haat die dingen trouwens, want hoe ik ze ook neerzet, ze kledderen telkens om. Zelfs na bijna 4 weken zijn we nog geen goed team te noemen, verre van zelfs.

De rolstoel daarentegen bevalt me wat beter (vooral als iemand anders me even duwt..😉) Al blijft het toch anders communiceren met mensen als je telkens een halve hernia krijgt van het omhoog kijken. Je voelt je toch een kneus, minder dan de rest, ook al weet ik ergens echt wel dat dat nergens op slaat. Maartoch..

6 april ben ik geopereerd, na 2 maanden eerder een knie te hebben verdraaid wat me in totaal zo’n 9 maanden herstel gaat kosten. Dikke pech, dag hardlopen, dag basketball.

Het valt me zwaar, simpele dingen als het niet kunnen wandelen of fietsen, ik ben m’n zelfstandigheid kwijt en heb anderen opeens ‘nodig’ om überhaupt ergens te komen. Constant die strijd in je hoofd, ik wíl ergens echt wel op stap, maar het dan ook echt aan iemand anders vragen om als veredelde taxi te spelen gaat me dan soms toch te ver. ..dan maar niet. Met als gevolg dat ik de bank tegenwoordig vaker zie dan dat ik zou willen. 

Een blessure is perfecte negatieve voeding voor je hoofd. Die gaat daar lekker mee aan de haal en voor je het weet verdrink je in je eigen zelfmedelijden. Malen tot ik een ons weeg, huilen totdat je bedenkt dat je tranen weleens op zouden moeten zijn onderhand. 

Ik ben over veel dingen niet meer zeker, maar het niet kunnen sporten heb ik echt onderschat, dat is wel iets wat ik zeker weet.

En nu? Ik kan bij de pakken neer blijven zitten, balen dat ik -nog zoooooolang- niks kan. Daarnaast mezelf ook nog eens zo goed mogelijk isoleren (heb ik wel echt talent voor heb ik gemerkt ;-)..) 

Nee, dit gaat de verkeerde kant op. Tijd voor wat actie. Ik spreek met Jasper van de BvdG en er komen wat lichtpuntjes ter sprake. Ambassadeur zijn van de BvdG foundation tijdens het ONE Festival in juni, mee naar Mallorca in oktober. Vet! 

Dus, zodoende. Ik schrijf mezelf in en klik op ‘verzenden’. 

Yes! Ik ga naar Mallorca! 

Of ik het red om daar de sterren van de hemel te rennen? Waarschijnlijk niet. Maar ik ga er alles aandoen om, met een hopelijk nieuw stukje kraakbeen, de finish daar te halen. Als ik niet kan schitteren qua snelheid, dan moet ik er maar voor zorgen dat ikzelf weer schitter als ik over die eindstreep kom ✨. En dat zou nog best eens kunnen gaan lukken 😉.

Ik hou jullie op de hoogte!