Hoe het begon

Onze aanvoerder Bas van de Goor vertelt zijn verhaal over zijn leven met diabetes en de oprichting van zijn foundation. De dag van de diagnose, in de herfst van 2003, was als een schok. Toch laat Bas zien dat je een mooi leven kan leiden, ook met diabetes!

Bas vertelt over zijn diabetesverhaal

 4 augustus 1996: de olympische volleybalfinale in Atlanta (VS). Nederland-Italië. Na ruim tweeënhalf uur is het 14-15 in de beslissende vijfde set. Matchpoint tegen. Wereldwijd tientallen miljoenen tv-kijkers zien Bas van de Goor - dan 25 jaar - de lucht in gaan voor een smash en houden de adem in. Het Italiaanse blok is kansloos. Twee opslagen van Van de Goor later is historie geschreven: Nederland wint olympisch goud. Het wordt verkozen tot Sportmoment van de Eeuw. De Brabander wordt uitgeroepen tot beste aanvaller van het toernooi.

11 november 2003: Bas van de Goor, na acht jaar als prof in Italië neergestreken bij het Nederlandse Dynamo, krijgt de diagnose van diabetes type 1. Matchpoint tegen. Maar hij speelt nog twee seizoenen door op het hoogste niveau. Ruim een jaar na zijn afscheid richt hij in 2006 de Bas van de Goor Foundation op, datzelfde jaar loopt hij een marathon en in 2008 beklimt hij de Kilimanjaro. Mét diabetes.

"Sir Steve is mijn inspirator. Zijn woorden, 'ik besloot dat ik niet met diabetes moet leven, maar diabetes gaat maar met mij leven', inspireerden mij."

Leven met diabetes

‘De bovengenoemde momenten zijn voor mij levensveranderend geweest. Die dag van de diagnose, in de herfst van 2003, was als een schok voor mij. Tijdens mijn loopbaan als volleyballer heb ik veel blessures en ernstige kwalen (onder meer hersentrombose) gekend, waarvan ik telkens herstelde. Maar dit, diabetes, was ongeneeslijk. Dezelfde avond besteedde het Sportjournaal er aandacht aan, aangevuld met beelden van de Engelse roeier Sir Steve Redgrave. Na zijn vierde olympische gouden medaille wilde Redgrave niet meer in de buurt van een roeiboot worden gesignaleerd, maar na zijn diagnose diabetes stapte hij toch weer in de boot richting de Spelen van 2000 en won in Sydney zijn vijfde gouden plak. Dat was voor mij een eyeopener, die beelden maakten mij duidelijk dat je met diabetes écht nog wel aan topsport kunt doen.

Levens veranderen

Sir Steve is mijn inspirator. Zijn woorden, 'ik besloot dat ik niet met diabetes moet leven, maar diabetes gaat maar met mij leven', inspireerden mij. Dat zouden wij met de Foundation voor de mensen met diabetes in Nederland willen doen: Levens veranderen. Door mijn verhaal te vertellen, door onze ambassadeurs hún ervaringen te laten delen.

Normaal gesproken doorloopt een mens bij wie diabetes wordt gediagnosticeerd vier fases. De eerste is de klap na de vaststelling, daarna komt het gevoel dat je alles wilt weten en de vraag hoe de ziekte in te passen in je leven. De derde fase is dat je het eigenlijk weg wilt stoppen, recalcitrant gedrag richting diabetes. De vierde is dat het routine wordt. Ik prijs me gelukkig dat fase één ook maar één dag duurde en fase drie, waarvan ik dacht dat-ie nog zou komen, nooit kwam voor mij. Genoeg mensen blijven worstelen in fase één en drie; die mensen hoop ik er doorheen te helpen.

Easy going

Ik heb het geluk dat ik vanuit mijn karakter al easy going was, een positieve instelling had. Dat hielp me in mijn acceptatieproces en het straalt af op de Foundation en hoe wij de dingen willen aanpakken. Het is geen houding, maar iets natuurlijks. Dit is zoals ik ben, zoals wij zijn. Ook mijn huidige en ex-collega's met diabetes, hebben dat. We weten wat het inhoudt. Ik loop niet de hele dag op mijn meter te kijken, ben heus niet de hele dag met diabetes bezig. Maar ik vertel er wel steeds over.

Mijn karakter is handig, want als je een controlfreak bent, is dat lastig; diabetes is immers niet altijd te controleren. Zorgen dat jouw bloedsuikerwaardes goed zijn, dat is van belang. Maar nog belangrijker is hoe je door je eigen ogen tegen diabetes aan kijkt. En het positieve effect van sport en bewegen onderkennen. Met die boodschap willen we als Foundation de man, vrouw of het kind met diabetes bereiken, voor een stuk bewustwording zorgen en dan zijn we weer weg. En hopen we ondertussen ons doel te hebben bereikt.

16 jaar pieken met de foundation

Het idee voor de Foundation werd 16 jaar geleden gelukkig goed ontvangen. Inmiddels staat er een organisatie die stapje voor stapje groeit, klein en wendbaar is, met een groot bereik. Ik merk dat ik levens verander, met zo'n fantastisch team van collega's. Ik haal veel energie uit het werk, die collega's en de mensen in het werkveld van de gezondheidszorg, autoriteiten op het gebied van diabetes.

Na de sportcarrière

Direct na m'n carrière zei ik: 'mooier dan dit wordt het niet meer'. Van die woorden kom ik langzaam terug. Dit doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen en dat geeft heel veel energie. Qua geluksmoment is het goud van Atlanta niet te overtreffen, qua euforie is dat de absolute piek. Maar als state of mind in het dagelijks leven, het jezelf prettig voelen, zowel thuis als op het werk en in de sport, dan zit ik nu misschien nog lekkerder in m'n vel dan tijdens m'n volleybalcarrière. We hebben nu veel meer piekjes. Iets vaker een kleine en soms een hele grote piek, letterlijk en figuurlijk. Als mens ben ik enorm gegroeid in de tien jaar 'Foundation’ en mijn familie is door alle uitdagingen en ontmoetingen uitgebreid.

Goud
Je kunt dus een mooi leven leiden, ook mét diabetes. Onze drive is gegroeid, omdat we de kracht van de activiteiten voelen, zien en horen. We zien wat er gebeurt wanneer ouders na een zomer- of winterkamp hun kinderen komen ophalen. Dan heb je echt het idee dat je verschil maakt, dat je werk ertoe doet. Dat is het belangrijkste wat je kunt voelen. Om dat te mogen doen, dat is goud waard.

Onze partners